بررسی تجربی اجتماع عام در رابطه با توسعه در شهرهای ایران

هدف این تحقیق، بررسی مسئله توسعه نیافتگی در بعد جامعه شناختی در سطح شهرهای ایران است . فرضیه محوری این پژوهش ، مدعی است که ساختار و کیفیت اجتماع عام، نقش قابل توجهی در امر توسعه جامعه ایفا می نماید. برای سنجش متغییرهای مستقل از جمله "اجتماع عام"، تعداد 2531 نفر پاسخگو از 24 شهر ایران که با استفاده از روشهای نمونه گیری احتمال متناسب با حجم (pps) و نمونه گیری تصادفی سیستماتیک ، انتخاب گردیدند، به پرسشنامه های تهیه شده، پاسخ گفتند. علاوه بر داده های پیمایشی، برای متغیرهای وابسته، از داده های ثانویه که عمدتا" مبتنی بر آمار سرشماری هستند. استفاده شده است . با استفاده از روش رگرسیون چند متغییری، تحلیل مسیر و تحلیل عاملی، داده های تحقیق مورد تحلیل قرار گرفتند. از یافته های تحقیق به صورت محتاطانه می توان چنین نتیجه گرفت که در سطح کلان بین اجتماع عام و میزان مرگ و میر کودکان به عنوان یکی از شاخصهای توسعه، رابطه وجود دارد. نتیجه تحلیل داده ها در سطح خرد نشان می دهد که در امر مشارکت اجتماعی در ایران، عوامل اظهاری مانند عاطفه تعمیم یافته، تعهد و غیره نقش قابل ملاحظه ای دارند، لیکن نقش عوامل ابزاری مانند تعقل، روابط برون گروهی و غیره در حد ناچیزی است . به علاوه تحلیل داده ها ادعای تئوریک آن دسته از جامعه شناسان کلاسیک نظیر دورکیم را که اظهار می دارند انسان و روابط اجتماعی او بالقوه دارای دو بعد اظهاری (انسان جامعه شناختی) و ابزاری (انسان اقتصادی) است . تایید می نماید.